De Gehoornden
We zaten reeds op de tram richting Het Paleis wanneer volgend gesprek zich afspeelde tussen mijn man en mij:
Mijn man: ‘Naar wat voor soort stuk gaan we eigenlijk kijken?’
Ik: ‘Wacht, ik zal het even voorlezen.’
Mijn man: ‘Hopelijk niets te experimenteel’
Ik: ‘ Aha, er staan wat foto’s bij! Oei, tis precies wel met naakt’
Mijn man: ‘Vrouwelijk naakt?’
Ik (lichtjes geïrriteerd): ‘Nee, mannelijk’
Mijn man: ‘Allez Gerd, moet ik al naar het theater, komen er nog blote mannen in ook…’
Wat had ik hem graag achteraf willen zeggen: ‘Zie, dat viel nu toch goed mee hé!’ Maar jammer genoeg was ik daar zelf niet zo van overtuigd. Sterke acteerprestaties, dat zeker wel. Maar misschien ben ik wat te preuts en dus snel lichtjes gechoqueerd door wat Els van Steenberge in haar recensie voor Knack Focus ‘een koortsachtige neukpolonaise’ noemt. Een onbehaaglijk gevoel nam al snel bezit van het publiek. De kijker die durfde lachen op een ongepast moment kreeg vreemde blikken toegeworpen van de medetoeschouwers.
Waar ik achteraf vooral mee bleef zitten was dat ik wel gechoqueerd was, maar niet echt geraakt. De grote apotheose waarin het één en ander duidelijk werd bleef uit. Zoals Evelyne Coussens het voor De Morgen verwoord: ‘De verregaande internalisering en abstrahering van de plot brengt de ploeg in de problemen bij de wrange afwikkeling van het drama, waar er plots concreet moet gehandeld worden - en Bergmans keuze voor een terugkeer naar de klucht overtuigt daar niet. Het zwakke einde neemt niet weg dat deze ploeg er opnieuw in is geslaagd – op een stille, dreigende manier die het daarvoor nog niet beproefd had - een ontluisterende blik te werpen op het duivenkot dat ‘het leven’ heet. Met als doffe conclusie ‘wat een ellende’.
Tijdens één van de laatste, lange monologen van Bruno waarin duidelijk heel wat humor verwerkt zat kon er (eindelijk) eens hardop gelachen worden. Jammer genoeg waren sommige zinnen in zijn geheel niet verstaanbaar. Els van Steenberge maakt hier een terechte opmerking over. “Dat hij in het vuur van zijn spel soms onverstaanbaar wordt, is evenmin een meevaller.”
Conclusie: een schrijnend stuk met sterk acteerwerk, en een sprankeltje humor. Als Stella met haar dansjes de sfeer tussen de mannen wat wil verlichten krijg je werkelijk buikpijn van het lachen. Maar het stuk heeft naar mijn mening te veel metaforen en bizarre wendingen.
