Maria Stuart
Maria Stuart vertelt een historisch verhaal van twee vorstinnen, elkaars rivalen. Het stuk start in een kerker in Engeland waarin Elisabeth, koningin van Engeland, uit angst voor een machtsstrijd Maria heeft opgesloten. Maar Elisabeth komt in gewetensnood. Tekent ze het doodvonnis van haar nicht, of schenkt ze haar gratie?
Deze coproductie van Toneelhuis en Toneelgroep Amsterdam heeft enorm vele media aandacht gekregen. De acteurs waren menigmaal te zien in talkshows en de kranten schreven gulzig aankondigingen en recensies. Er waren duidelijk hooggespannen verwachtingen voor dit historische verhaal op de bühne gebracht door een sterke cast. Ook de regisseur Ivo Van Hove doet bij de toneelliefhebber een belletje rinkelen.
In de vele recensies die van dit stuk te vinden zijn, is een grote consensus te vinden over het eerste deel van het stuk. Dit eerste deel is echt teksttheater. De Morgen omschrijft het als: “Met de soberheid en de traagheid sluipt ook de monotonie naar binnen”. Cobra spreekt van een voorstelling die erg academisch aandoet waardoor het conflict erg afstandelijk blijft. Dit viel me ook erg op bij de voorstelling. Het stuk bleef tot voor het laatste half uur erg steriel. De mannelijke acteurs strak in het pak, de vrouwen op sexy hoge hakken en in zwarte jurken. Het decor was geminimaliseerd tot enkele zitbanken. Cobra: “De strenge vorm hangt over de voorstelling als een doek waaronder de acteurs niet echt tot leven komen”. De Morgen is iets positiever: ‘De personages en hun omgeving clashen, maar Ivo van Hove laat ze dat gedempt doen en met standing’.
Over het tweede deel van het stuk zijn de meningen verdeeld. De Morgen spreekt van een teleurstellend einde dat afsluit als een pompeus historisch tableau. Cobra meent dat de grote confrontatie breed wordt uitgespeeld, waarbij de twee steractrices alle kansen krijgen en deze ook grijpen. Ik was, in tegenstelling tot het eerste deel, sterk onder de indruk van deze tweede acte. De personages raken gedreven en de monotone teksten zijn eindelijk bezield en beklijvend. Een sterke apotheose waarin de twee hoofdactrices het publiek (eindelijk) konden overtuigen.
Conclusie: Ik was blij verrast bij het lezen van de recensies. Tijdens het bekijken en beleven van het stuk vroegen zowel ik en mijn man ons vaak af of we wel 'cultureel' genoeg waren om dit soort toneel te kunnen pruimen. Zowel De Morgen als Cobra bevestigen het gevoel dat ook wij hadden. Het eerste stuk raakt niet echt, er wordt veel gepraat en echt betrokken raakt het publiek nooit. Daarentegen bewijzen in de tweede acte de acteurs hun talent.
Bibliografie
Maria Stuart - TG Amsterdam/Toneelhuis. (2014, 12 19). Opgehaald van Cobra: https://cobra.be/cm/cobra/podium/podium-recensie/1.2173718
Smet, J. d. (2014, 12 10). Kroniek van een kleffe kwezel. De Morgen, p. 12.